Diverse zeer toevallige gebeurtenissen zorgden samen voor mijn plan om mijn 49e verjaardag te markeren met een pelgrimstocht naar mijn geboorteplaats. Het werd een reis die in het teken stond van loslaten en een bijzondere ervaring vol synchoniciteit en overvloed. Ter inspiratie van iedereen die geïnteresseerd is in die thema’s in de praktijk heb ik mijn ervaring op papier gezet. Het werd wat uitgebreider dan een artikeltje. Het geïllustreerde verhaal met relevante links is als attachment bijgevoegd.
Enkele passages:
…Ik moest glimlachen om zoveel synchroniciteit die het universum op mij af stuurde.
Het laatste ingrediënt was een gesprekje in het verleden waarin een vriendin vertelde dat 49 jaar worden een veel belangrijker mijlpaal is dan 50 dat algemeen wordt gezien en gevierd als belangrijke mijlpaal in je leven. ‘Want 49 is 7 keer 7 en 7 is een heilig getal’ vertelde ze.
Zo werd het plan geboren om voor mijn 49e verjaardag in 7 dagen naar mijn geboorteplaats te lopen. Elke dag staat voor een periode van 7 levensjaren, die ik al lopend kon herbeleven en vervolgens kon loslaten om tenslotte in mijn geboorteplaats herboren te worden….
…Al lopende voel ik me sterk verbonden met mezelf en het universum. Dat blijft zo gedurende de hele reis en uit zich in het gemak waarmee mijn wensen en verlangens zich manifesteren. Ik geef ze bewust aan mijn engelen door en geniet van het vooruitzicht en de verrassing hoe het eruit gaat zien. In mijn notitieboekje schrijf ik op wat ik gevraagd heb en vrijwel zonder uitzondering schrijf ik er later bij wat ik ontvangen heb. Het begint deze warme dag met het sterke verlangen naar een koel voetenbadje. Ik wordt verrast met een vennetje in het bos met koel helder water echt een paradijslijk plekje. Dank u wel!…
…Het laatste stukje naar mijn overnachtingsplek merk ik voor het eerst iets dat ik later ook zal merken. Al lopend heb ik heel Brabant doorkruist en dan wordt je je gewaar dat er diverse plekken zijn die anders voelen, die heel vredig en sereen zijn, waar je een extreme rust voelt. Ik vind het opvallend dat dat niet altijd samenvalt met een mooie omgeving. Deze eerste keer ook niet, het was maar een klein gebiedje, gewoon een weg tussen de akkers….
…Als ik op de brug over de Zuid-Willemsvaart loop zie ik een vrouw vanaf het fietspad langs het kanaal haar fiets over het talud naar boven duwen. Dat is nogal stijl en vol kuilen, dus ik help haar de laatste meters omhoog. ‘Toevallig, dat ik precies op dat moment daar ben om te helpen’, denk ik. Hoe zou zij dat hebben ervaren? Iedereen kent dat wel, dat een wildvreemde precies op het juiste moment op de juiste plaats is om je te helpen. Alsof er dan een engeltje op je pad komt. Ik geniet van het idee dat ik haar engeltje mocht zijn….
…Ik wil graag rond vier uur rusten op een comfortabel, beschut plekje, in de zon en het universum presenteert mij op dat moment een bank met ‘stille liefde’ erop. Het staat precies in een (buiten)bocht van de weg en terwijl ik zit zie ik hoe de weg hier een wending neemt en vraag me af of mijn leven nu ook een nieuwe wending zal nemen….
…Een boom die van de weg af groeit doet me vreemd genoeg denken aan een situatie in het verleden dat ik heel veel last had van een tremor (trillende handen en hoofd). Alle angsten, gevoelens van onmacht en andere emoties komen weer boven. Het is alsof ik me nu veel bewuster ben van die gevoelens, ze nu beter kan voelen of in ieder geval kan benoemen dan toen. Het doet me ook denken aan de live webcast van Janosh gisteren waarin hij vertelde dat afgewezen voelen ook een thema in zijn leven was en hij legde uit: ‘Afgewezen worden betekent dat de ander nog niet klaar is om jouw liefde te ontvangen’. Ik denk dat ik toen ook nog niet klaar was om mijn eigen liefde te ontvangen of te zien. Het was mijn eerste zware les in acceptatie, loslaten en overgave. Er zouden er nog vele volgen. …
…Met al die signalen is het een tocht is vol van synchroniciteit. Het volgende komt als ik bedenk dat ik geen foto van mezelf met rugzak heb, dus wens ik mezelf een grote spiegelende etalageruit waarin ik mezelf kan zien. En fotograferen natuurlijk. In Stramproy kijk ik naar alle winkelruiten en daar valt mijn oog op een schilderij met een groot anker in een hart en de teksten Kom in contact met je ziel en Vertrouw op de wijsheid in jezelf. Heel toepasselijk. …
…Daar zit ik dan in m’n eentje. Heel anders dan gedacht. Gelukkig maar, want het geeft de ruimte om te bedenken wat ik morgen ga doen als ik bij mijn geboorteplaats ben. Waar kwam ik eigenlijk voor? Om achter me te laten wat ik niet meer nodig heb. Dan schrijf ik dat allemaal op papier en begraaf ik dat op mijn geboorteplaats. Ik scheur een vel uit mijn notitieboekje en noteer:
Ik, Theo Buijsrogge, laat hier achter:, gevolgd door al mijn angsten, ongewenste gedragspatronen en overtuigingen. Alles wat maar enigszins een negatieve rol speelt of heeft gespeeld zet ik erbij zoals:…
…Natuurlijk vond ik op de kaart een mooi paadje langs een riviertje. Het gras staat echter heel hoog en van het paadje is op een gegeven moment weinig meer te zien. En het gras is natuurlijk kletsnat. Ik probeer mijn benen nog af te schermen met mijn paraplu, maar vergeefs. Mijn broek raakt tot de knieën doorweekt. ‘Waarom wil ik altijd die ongebaande paden lopen’, vraag ik me af? Ik wordt echter beloond met de zon die achter de wolken vandaan komt en ik geniet van zijn warmte en dit bijzondere plekje. Het is heel stil, de hele omgeving dampt in de warme zon en dat tovert alles om in een heel magisch plekje. Daarom dus!…
…Het moment wordt geaccentueerd door een sirene die afgaat. Natuurlijk ligt er een tak voor het grijpen om het briefje in de grond te duwen. Ik begraaf het en plaats er een witte veer op.
Het voelt als een ontlasting en verlichting en geeft energie. Ik loop naar de sluis en sta daar in de zon naar de schepen te kijken die geschut worden. Ik voel me heerlijk, vrij en blij….
…Daar zit ik dan: warm bad gehad, houtkachel, rode wijn en goed gezelschap. Precies zoals ik gisteren had gewenst. Het leven is inderdaad vol overvloed! Ik geniet met volle teugen dat het zo werkt. Een mooie afsluiting van deze bijzondere dag….
…Ik voel me weer een beetje neerslachtig en denk dat de energie van gisteren weer aan het werk is. Een witte veer bevestigt mijn vermoeden.
In Roermond moet ik langer dan gewenst op de trein wachten, maar de tijd vliegt om en voor ik het weet ben ik weer in Alem. Een prachtige ervaring rijker.
Het hele verhaal lees je in dit bestand (pdf).
0 Comments